Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 17154_17163

ಅಥಾಪರೇ ಚ ಯಾದವಾ ವಿಜಿತ್ಯ ತದ್ಬಲಂ ಯಯುಃ ।

ಪುರೈವ ರುಗ್ಮಿಪೂರ್ವಕಾಃ ಪ್ರಜಗ್ಮುರಚ್ಯುತಂ ಪ್ರತಿ ॥೧೭.೧೫೪॥

ಉಳಿದ ಯಾದವರೂ ಕೂಡಾ ಜರಾಸಂಧ ಶಿಶುಪಾಲರ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಗೆದ್ದು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟರು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ರುಗ್ಮಿ ಮೊದಲಾದವರೆಲ್ಲರೂ  ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ತೆರಳಿದ್ದರು.

ಸಹೈಕಲವ್ಯಪೂರ್ವಕೈಃ ಸಮೇತ್ಯ ಭೀಷ್ಮಕಾತ್ಮಜಃ ।

ಹರಿಂ ವವರ್ಷ ಸಾಯಕೈಃ ಸ ಸಿಂಹವನ್ನ್ಯವರ್ತ್ತತ ॥೧೭.೧೫೫॥

ಏಕಲವ್ಯ ಮೊದಲಾದವರಿಂದ ಕೂಡಿಕೊಂಡ ಭೀಷ್ಮಕನ ಮಗನಾದ ರುಗ್ಮಿಯು ಬಾಣಗಳಿಂದ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಪೀಡಿಸಲು ಹೋದ. ಆಗ ಪರಮಾತ್ಮ ಸಿಂಹದಂತೆ ಅವನತ್ತ ತಿರುಗಿದ.

ಅಕ್ಷೋಹಿಣೀತ್ರಯಂ ಹರಿಸ್ತದಾ ನಿಹತ್ಯ ಸಾಯಕೈಃ ।

ಅವಾಹನಾಯುಧಂ ವ್ಯಧಾನ್ನಿಷಾದಪಂ ಶರೈಃ ಕ್ಷಣಾತ್ ॥೧೭.೧೫೬॥

ಶ್ರೀಹರಿಯು ಮೂರು ಅಕ್ಷೋಹಿಣಿ ಪರಿಮಿತವಾದ ಸೇನೆಯನ್ನು ಬಾಣಗಳಿಂದ ಕೊಂದು, ಬೇಡರ ಒಡೆಯನಾಗಿರುವ ಏಕಲವ್ಯನನ್ನು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ವಾಹನಹೀನನನ್ನಾಗಿಯೂ, ಆಯುಧಹೀನನನ್ನಾಗಿಯೂ ಮಾಡಿದನು.

ಶರಂ ಶರೀರನಾಶಕಂ ಸಮಾದದಾನಮೀಶ್ವರಮ್ ।

ಸ ಏಕಲವ್ಯ ಆಶು ತಂ ವಿಹಾಯ ದುದ್ರುವೇ ಭಯಾತ್ ॥೧೭.೧೫೭॥

ಶರೀರವನ್ನೇ ನಾಶಮಾಡುವ ಉಗ್ರವಾದ ಬಾಣವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಈಶ್ವರನನ್ನು ಕಂಡ ಆ ಏಕಲವ್ಯನು, ಕೂಡಲೇ  ರಣಾಂಗಣವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಭಯದಿಂದ ಓಡಿದನು.

ಧನುರ್ಭೃತಾಂ ವರೇ ಗತೇ ರಣಂ ವಿಹಾಯ ಭೂಭೃತಃ ।

ಕರೂಶರಾಜಪೂರ್ವಕಾಃ ಕ್ಷಣಾತ್ ಪ್ರದುರ್ದುವುರ್ಭಯಾತ್ ॥೧೭.೧೫೮॥

ಧನುಶ್ಕರಲ್ಲೇ ಅಗ್ರಗಣ್ಯನಾಗಿರುವ ಏಕಲವ್ಯನು ಯುದ್ಧರಂಗವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿರಲು, ದಂತವಕ್ರ ಮೊದಲಾಗಿರುವ ರಾಜರೆಲ್ಲರೂ ಕೂಡಾ, ಭಯದಿಂದ ಓಡಿ ಹೋದರು. 

ಅಥಾsಸಸಾದ ಕೇಶವಂ ರುಷಾ ಸ ಭೀಷ್ಮಕಾತ್ಮಜಃ ।

ಶರಾಮ್ಬುಧಾರ ಆಶು ತಂ ವಿವಾಹನಂ ವ್ಯಧಾದ್ಧರಿಃ ॥೧೭.೧೫೯॥

ಅವರು ಹೋದಮೇಲೆ, ರುಗ್ಮಿಯು ಬಾಣಗಳ ಮಳೆಗರೆಯುತ್ತಾ, ಪರಮಾತ್ಮನ ಎದುರು ಬಂದ. ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಕೂಡಲೇ ಅವನ ರಥವನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದ. 

ಚಕರ್ತ್ತ ಕಾರ್ಮ್ಮುಕಂ ಪುನಃ ಸ ಖಡ್ಗಚರ್ಮ್ಮಭೃದ್ಧರೇಃ ।

ರಥಂ ಸಮಾರುಹಚ್ಛರೈಶ್ಚಕರ್ತ್ತ ಖಡ್ಗಮೀಶ್ವರಃ ॥೧೭.೧೬೦॥

ಪರಮಾತ್ಮನು ರುಗ್ಮಿಯ ಬಿಲ್ಲನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದ. ಆಗ ಆತ ಕತ್ತಿ ಗುರಾಣಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಪರಮಾತ್ಮನ ರಥವನ್ನು ಏರಿದ. ಈರೀತಿ ಬಂದ ರುಗ್ಮಿಯ ಖಡ್ಗವನ್ನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಬಾಣದಿಂದ ಕತ್ತರಿಸಿದ.

ಶರೈರ್ವಿತಸ್ತಿಮಾತ್ರಕೈರ್ವಿಧಾಯ ತಂ ನಿರಾಯುಧಮ್ ।

ಪ್ರಿಯಾವಚಃ ಪ್ರಪಾಲಯನ್ ಜಘಾನ ನೈನಮಚ್ಯುತಃ ॥೧೭.೧೬೧॥

ದ್ವಾದಷಾಂಗುಲ ಪರಿಮಿತವಾದ ಬಾಣಗಳಿಂದ ಅವನನ್ನು ನಿರಾಯುಧನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ, ರುಗ್ಮಿಣಿಯ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಅವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.

[ರುಗ್ಮಿಣಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತನ್ನು ಭಾಗವತದಲ್ಲಿ(೧೦.೫೯.೩೫) ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.  ‘ಯೋಗೇಶ್ವರಾಪ್ರಮೇಯಾತ್ಮನ್  ದೇವದೇವ  ಜಗತ್ಪತೇ । ಹನ್ತುಂ ನಾರ್ಹಸಿ ಕಲ್ಯಾಣ ಭ್ರಾತರಂ ಮೇ ಮಹಾಭುಜ’]

ನಿಬದ್ಧ್ಯ ಪಞ್ಚಚೂಳಿನಂ ವಿಧಾಯ ತಂ ವ್ಯಸರ್ಜ್ಜಯತ್ ।

ಜಗಜ್ಜನಿತ್ರಯೋರಿದಂ ವಿಡಮ್ಬನಂ ರಮೇಶಯೋಃ ॥೧೭.೧೬೨॥

ಪರಮಾತ್ಮನು ಅವನನ್ನು ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿ, ಐದು ಜುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಳುಹಿಸಿದ. ಇದು ಜಗತ್ತಿನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳಾದ ಲಕ್ಷ್ಮೀ-ನಾರಾಯಣರ  ವಿಡಮ್ಬನವಾಗಿದೆ.

[ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹರಿವಂಶದಲ್ಲಿ(ವಿಷ್ಣುಪರ್ವಣಿ: ೬೦.೨೬) ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ‘ರುಗ್ಮಿಣಂ ಪತಿತಂ ದೃಷ್ಟ್ವಾ ವ್ಯದ್ರವಂತ ನರಾಧಿಪಾಃ’ ಇನ್ನು ಭಾಗವತದಲ್ಲೂ(೧೦.೫೯.೩೮) ಈ ಕುರಿತು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ: ‘ಚೈಲೇನ ಬಧ್ವಾ ತಮಸಾಧುಕಾರಿಣಂ ಸಷ್ಮಶ್ರುಕೇಶಾನ್ ಪ್ರವಪನ್ ವ್ಯರೂಪಯತ್’ ‘ಜನಿತ್ರ’ ಎನ್ನುವ ಶಬ್ದವನ್ನು ಋಗ್ವೇದ ಸಂಹಿತ(೧.೧೬೩.೪)ದಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ.  ‘ಯತ್ರ ತ ಆಹುಃ  ಪರಮಂ ಜನಿತ್ರಮ್’]

ಸದೈಕಮಾನಸಾವಪಿ ಸ್ವಧರ್ಮ್ಮಶಾಸಕೌ ನೃಣಾಮ್ ।

ರಮಾ ಹರಿಶ್ಚ ತತ್ರ ತೌ ವಿಜಹ್ರತುರ್ಹಿ ರುಗ್ಮಿಣಾ ॥೧೭.೧೬೩॥

ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಮನೋಧರ್ಮವುಳ್ಳವರಾದರೂ ಕೂಡಾ, ಸಜ್ಜನರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮವನ್ನು ತೋರಿಸಲೋಸುಗ ಲಕ್ಷ್ಮೀನಾರಾಯಣರು ಆ ಯುದ್ಧಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ರುಗ್ಮಿಯಿಂದ ಕೂಡಿಕೊಂಡು ವಿಹಾರ ಮಾಡಿದರಷ್ಟೇ.

[ಲಕ್ಷ್ಮೀ-ನಾರಾಯಣರ ಮನೋಧರ್ಮ ಬೇರೆಬೇರೆ ಅಲ್ಲ. ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ರುಗ್ಮಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲಬೇಕು ಎಂದಿದ್ದರೆ ರುಗ್ಮಿಣಿ ತಡೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಕೂಡಾ ತಡೆದಳು, ಏಕೆಂದರೆ: ಅದೊಂದು ವಿಡಂಬನೆ ಮತ್ತು ಜನರ ಸ್ವಧರ್ಮ ಪ್ರದರ್ಶನ ಅಷ್ಟೇ]