Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 3.21-3.23

ಏತೇ ಹಿ ದೇವಾಃ ಪುನರಣ್ಡಸೃಷ್ಟಾವಶಕ್ನುವನ್ತೋ ಹರಿಮೇತ್ಯ ತುಷ್ಟುವುಃ ।

ತ್ವಂ ನೋ ಜಗಚ್ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರಸರ್ಗ್ಗನಿಸ್ಸೀಮಶಕ್ತಿಃ ಕುರು ಸನ್ನಿಕೇತಮ್ ॥೩.೨೧॥

 

ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲಾ ದೇವತೆಗಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮತ್ತು ಸ್ಥೂಲ ರೂಪದ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ದೇವತೆಗಳು  ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಲು ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದವರಾಗಿ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸ್ತೋತ್ರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.  “ನೀನು ನಮ್ಮ ಜಗತ್ತಿನ ಚಿತ್ರ-ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಿಸ್ಸೀಮ ಶಕ್ತಿ ಉಳ್ಳವನಾಗಿ ನಿನ್ನ ಸನ್ನಿಧಾನ ಮಾಡು”  ಎಂದು ದೇವತೆಗಳು ಸ್ತೋತ್ರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. [ಈ ಕುರಿತಾದ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಭಾಗವತದ ಮೂರನೇ ಸ್ಕಂಧದ ಆರನೇ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು]

 

ಇತಿ ಸ್ತುತಸ್ತೈಃ ಪುರುಷೋತ್ತಮೋsಸೌ ಸ ವಿಷ್ಣುನಾಮಾ ಶ್ರಿಯಮಾಪ ಸೃಷ್ಟಯೇ ।

ಸುಷಾವ ಸೈವಾಣ್ಡಮಧೋಕ್ಷಜಸ್ಯ ಶುಷ್ಮಂ ಹಿರಣ್ಯಾತ್ಮಕಮ್ಬುಮದ್ಧ್ಯೇ   ॥೩.೨೨॥

 

ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಆ ಎಲ್ಲಾ ದೇವತೆಗಳಿಂದ ಕೊಂಡಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ನಾರಾಯಣನು, ವಿಷ್ಣು ಎಂಬ ಹೆಸರುಳ್ಳವನಾಗಿ, ಸೃಷ್ಟಿಗಾಗಿ  ಲಕ್ಷ್ಮೀದೇವಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದನು. ಅವಳು ಪರಮಾತ್ಮನ ಬಂಗಾರದ ಬಣ್ಣವನ್ನು ತಳೆದಿರುವ ರೇತಸ್ಸಿನಂತೆ ಇರುವ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನು ಹೆತ್ತಳು.

[ಇಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಮೂಲಭೂತವಾದ ಸೃಷ್ಟಿಯ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೋಡಿದೆವು.  ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅನುಸರ್ಗ.  ಅಂದರೆ ಮೊದಲೇ ಆಗಿರುವ ಮೂಲಭೂತವಾದ  ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು  ಅನುಸರಿಸಿ ಮಾಡುವ ಸೃಷ್ಟಿವಿಸ್ತಾರ].

 

ತಸ್ಮಿನ್ ಪ್ರವಿಷ್ಟಾ ಹರಿಣೈವ ಸಾರ್ದ್ಧಂ ಸರ್ವೇ ಸುರಾಸ್ತಸ್ಯ ಬಭೂವ ನಾಭೇಃ ।

ಲೋಕಾತ್ಮಕಂ ಪದ್ಮಮಮುಷ್ಯ ಮದ್ಧ್ಯೇ ಪುನರ್ವಿರಿಞ್ಚೋsಜನಿ ಸದ್ಗುಣಾತ್ಮಾ   ॥೩.೨೩॥

 

ಆ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ಪರಮಾತ್ಮನ ಜೊತೆಗೇ ಎಲ್ಲಾ ದೇವತೆಗಳೂ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದರು. ಆ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ಪರಮಾತ್ಮನ ಹೊಕ್ಕುಳಿನಿಂದ ಲೋಕ ಎನ್ನುವ ತಾವರೆಯು ಅರಳಿತು.  ಅದರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಗುಣಗಳ ನೆಲೆ ಇರುವ ಬ್ರಹ್ಮದೇವನು ಹುಟ್ಟಿದನು.  [ಇಂತಹ ವಿರಾಟ ರೂಪವನ್ನು ನೋಡಲು ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.  ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅದರ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಭಗವಂತನ ಹೊಕ್ಕುಳಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಮಲ ಮತ್ತು ಆ ಕಮಲದಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮದೇವರು ಇರುವಂತೆ ನಾವು ಭಗವಂತನ ಪದ್ಮನಾಭ ರೂಪವನ್ನು ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ].