Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 22: 167-172

 

ರಾತ್ರೌ ಕೃಷ್ಣೇ ಮುನಿಮದ್ಧ್ಯೇ ನಿವಿಷ್ಟೇ ಘಣ್ಟಾಕರ್ಣ್ಣಃ  ಕರ್ಣ್ಣನಾಮಾ ಪಿಶಾಚೌ ।

ಸಮಾಯಾತಾಂ ಗಿರಿಶೇನ ಪ್ರದಿಷ್ಟೌ ಕೃಷ್ಣಂ ದ್ರಷ್ಟುಂ ದ್ವಾರಕಾಂ ಗನ್ತುಕಾಮೌ ॥೨೨.೧೬೭॥

 

ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣನು ಮುನಿಗಳ ನಡುವಿನಲ್ಲಿ ಇರಲು, ಘಣ್ಟಾಕರ್ಣ ಮತ್ತು ಕರ್ಣ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಎರಡು ಪಿಶಾಚಿಗಳು, ಸದಾಶಿವನ ಆದೇಶಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ, ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕಾಣಲು ದ್ವಾರಕೆಗೆ ತೆರಳಲು ಇಚ್ಛೆಯುಳ್ಳವರಾಗಿ ಬದರಿಕಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದವು.

 

ತೌ ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಮುನಿಮದ್ಧ್ಯಸ್ಥಂ ಕೇಶವಂ ತದಬೋಧತಃ ।

ಕೃತ್ವಾ ಸ್ವಜಾತಿಚೇಷ್ಟಾಶ್ಚ ದ್ಧ್ಯಾನೇನೈನಮಪಶ್ಯತಾಮ್             ॥೨೨.೧೬೮॥

 

ಆ ಎರಡು ಪಿಶಾಚಿಗಳು ಮುನಿಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ನೋಡಿ, ಅಜ್ಞಾನದಿಂದ ಸ್ವಜಾತಿ ಚೇಷ್ಟೆಗಳನ್ನು  ಮಾಡಿದವು. ನಂತರ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಯಾರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದವು.

 

ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಹೃದಿ ಸ್ಥಿತಂ ತಂ ತು ಕೌತೂಹಲಸಮನ್ವಿತೌ ।

ಸ್ತುತ್ವಾ ಭಕ್ತ್ಯಾ ಪ್ರಣಾಮಂ ಚ ಬಹುಶಶ್ಚಕ್ರತುಃ ಶುಭೌ                  ॥೨೨.೧೬೯॥

 

ತಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕಂಡ ಆ ಪಿಶಾಚಿಗಳು, ಸ್ತೋತ್ರಮಾಡಿ, ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಬಹಳ ಸಲ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದವು.

 

ತಯೋಃ ಪ್ರಸನ್ನೋ ಭಗವಾನ್ ಸ್ಪೃಷ್ಟ್ವಾ ಗನ್ಧರ್ವಸತ್ತಮೌ ।

ಚಕಾರ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರೇಣ ದಿವ್ಯರೂಪಸ್ವರಾನ್ವಿತೌ                         ॥೨೨.೧೭೦॥

 

ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಪ್ರಸನ್ನನಾದ ಭಗವಂತನು, ಆ ಪಿಶಾಚಿಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ, ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಲೌಕಿಕವಾದ ರೂಪ ಹಾಗೂ ಸ್ವರದಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ಗಂಧರ್ವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದನು.

 

ತಾಭ್ಯಾಂ ಪುನರ್ನ್ನೃತ್ತಗೀತಸಂಸ್ತವೈಃ ಪೂಜಿತಃ ಪ್ರಭುಃ ।

ಯಯೌ ಕೈಲಾಸಮದ್ರೀಶಂ ಚಕಾರೇವ ತಪೋSತ್ರ ಚ             ॥೨೨.೧೭೧॥

 

ಅವರಿಬ್ಬರ ಕುಣಿತ, ಹಾಡು, ಸ್ತೋತ್ರಗಳಿಂದ ಪೂಜಿತನಾದ ಸರ್ವಸಮರ್ಥನಾದ ಕೃಷ್ಣನು, ಬೆಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾದ ಕೈಲಾಸ ಪರ್ವತವನ್ನು ಕುರಿತು ತೆರಳಿದ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ತಪಸ್ಸನ್ನು ಮಾಡಿದಂತೆ ತೋರಿಸಿದ.

 

ಸ್ವೀಯಾನೇವ ಗುಣಾನ್ ವಿಷ್ಣುರ್ಭುಞ್ಜನ್ ನಿತ್ಯೇನ ಶೋಚಿಷಾ ।

ಶಾರ್ವಂ ತಪಃ ಕರೋತೀವ ಮೋಹಯಾಮಾಸ ದುರ್ಜ್ಜನಾನ್             ॥೨೨.೧೭೨॥

 

ವಿಷ್ಣುವು ತನ್ನ ಒಳಗಿನ ಗುಣವನ್ನೇ ನಿತ್ಯವಾಗಿರುವ ಜ್ಞಾನದಿಂದ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ  (ತನ್ನ ಗುಣಗಳಿಂದಲೇ ಆನಂದಿಸುತ್ತಾ) ರುದ್ರದೇವರನ್ನು ಕುರಿತಾದ ತಪಸ್ಸನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವನೋ ಎಂಬಂತೆ ದುರ್ಜನರನ್ನು ಮೋಹಗೊಳಿಸಿದ.