Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 11.174-11.178

ಪಾಣ್ಡುಸ್ತತೋ ರಾಜ್ಯಭರಂ ನಿಧಾಯ ಜ್ಯೇಷ್ಠೇsನುಜೇ ಚೈವ ವನಂ ಜಗಾಮ ।

ಪತ್ನೀದ್ವಯೇನಾನುಗತೋ ಬದರ್ಯ್ಯಾಮುವಾಸ ನಾರಾಯಣಪಾಲಿತಾಯಾಮ್ ॥೧೧.೧೭೪॥ 

ತದನಂತರ ಪಾಂಡುವು, ರಾಜ್ಯಭಾರವನ್ನು ಹಿರಿಯನಾದ ಧೃತರಾಷ್ಟ್ರನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕಿರಿಯನಾದ ವಿದುರನಲ್ಲಿಯೂ ಇತ್ತು  ಕಾಡಿಗೆ ತೆರಳಿದನು. ಪತ್ನಿಯರಿಂದ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದವನಾದ ಪಾಂಡುವು, ಧರ್ಮದೇವತೆಯ^ (ಯಮನ) ಮಗನಾದ  ನಾರಾಯಣನ^ ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಬದರಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸಮಾಡಿದನು.

ಗೃಹಾಶ್ರಮೇಣೈವ ವನೇ ನಿವಾಸಂ ಕುರ್ವನ್ ಸ ಭೋಗಾನ್ ಬುಭುಜೇ ತಪಶ್ಚ ।       

ಚಕ್ರೇ ಮುನೀನ್ದ್ರೈಃ ಸಹಿತೋ ಜಗತ್ಪತಿಂ ರಮಾಪತಿಂ ಭಕ್ತಿಯುತೋsಭಿಪೂಜಯನ್ ॥೧೧.೧೭೫ ॥

ಅವನು ಗೃಹಸ್ಥಾಶ್ರಮದಿಂದಲೇ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಮಾಡುತ್ತಾ, ಗೃಹಸ್ಥಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಯೋಗ್ಯವಾದ ಸಕಲ ಭೋಗಗಳನ್ನೂ ಅನುಭೋಗಿಸಿದನು. ಮುನಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೂಡಿಕೊಂಡು, ರಮೆಗೂ ಒಡೆಯನಾದ ಬದರೀನಾರಾಯಣನನ್ನು ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪೂಜಿಸುತ್ತಾ  ತಪಸ್ಸನ್ನಾಚರಿಸಿದನು.   

ಸ ಕಾಮತೋ ಹರಿಣತ್ವಂ ಪ್ರಪನ್ನಂ ದೈವಾದೃಷಿಂ ಗ್ರಾಮ್ಯಕರ್ಮ್ಮಾನುಷಕ್ತಮ್ ।     

ವಿದ್ಧ್ವಾ ಶಾಪಂ ಪ್ರಾಪ ತಸ್ಮಾತ್ ಸ್ತ್ರಿಯಾ ಯುಙ್ಮರಿಷ್ಯಸೀತ್ಯೇವ ಬಭೂವ ಚಾsರ್ತ್ತ ॥೧೧.೧೭೬ ॥

ನ್ಯಸಿಷ್ಣುರುಕ್ತಃ ಪೃಥಯಾ ಸ ನೇತಿ ಪ್ರಣಾಮಪೂರ್ವಂ ನ್ಯವಸತ್ ತಥೈವ ।

ತಾಭ್ಯಾಂ ಸಮೇತಃ ಶತಶೃಙ್ಗಪರ್ವತೇ ನಾರಾಯಣಸ್ಯಾsಶ್ರಮಮದ್ಧ್ಯಗೇ ಪುರಃ ॥೧೧.೧೭೭॥

ಒಮ್ಮೆ ದೈವಸಂಕಲ್ಪದಂತೆ, ಜಿಂಕೆಯ ವೇಷವನ್ನು ತೊಟ್ಟು  ಗ್ರಾಮ್ಯಕರ್ಮ(ಮೈಥುನ/ರತಿಕರ್ಮ)ದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದ ಋಷಿಯನ್ನು ಪಾಂಡುವು ತನ್ನ ಬಾಣದಿಂದ  ಹೊಡೆದು,  ಆ ಋಷಿಯಿಂದ,  ‘ಹೆಣ್ಣಿನೊಂದಿಗೆ ಕೂಡಿದಾಗ ನಿನಗೆ ಸಾವು’ ಎಂಬ  ಶಾಪವನ್ನು ಪಡೆದನು. ಈ ಘಟನೆಯಿಂದ ಪಾಂಡು ಬಹಳ ಸಂಕಟಗೊಂಡು ತಾನು ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಇಚ್ಛೆಯುಳ್ಳವನಾದನು. ಆದರೆ ಕುಂತಿಯಿಂದ ನಮಸ್ಕಾರಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ‘ಸನ್ಯಾಸ ಬೇಡ’  ಎಂದು ಹೇಳಲ್ಪಟ್ಟವನಾಗಿ, ಗೃಹಸ್ಥಾಶ್ರಮಿಯಾಗಿಯೇ, ಶತಶೃಂಗ ಪರ್ವತದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ನಾರಾಯಣಾಶ್ರಮವುಳ್ಳ ಶತಶೃಂಗ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆವಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದನು.

ತಪೋ ನಿತಾನ್ತಂ ಸ ಚಚಾರ ತಾಭ್ಯಾಂ ಸಮನ್ವಿತಃ ಕೃಷ್ಣಪದಾಮ್ಬುಜಾಶ್ರಯಃ ।

ತತ್ಸಙ್ಗಪೂತದ್ಯುಸರಿದ್ವರಾಮ್ಭಃ ಸದಾವಗಾಹಾತಿಪವಿತ್ರಿತಾಙ್ಗಃ ॥೧೧.೧೭೮ ॥

ಅವನು ತನ್ನಿಬ್ಬರು ಹೆಂಡಂದಿರೊಂದಿಗೆ, ಕೃಷ್ಣನ^ ಪಾದವನ್ನೇ  ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಕೃಷ್ಣನ ಪಾದದ ಸಂಗದಿಂದ ಪವಿತ್ರವಾಗಿರುವ ಗಂಗಾನದಿಯ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಸ್ನಾನಮಾಡಿ, ಅತ್ಯಂತ  ಪವಿತ್ರವಾದ ಅಂಗವುಳ್ಳವನಾಗಿ, ನಿರಂತರವಾದ ತಪಸ್ಸನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದನು.    

[^ಸ್ವಾಯಂಭುವಮನುವಿಗೆ ಮೂರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು. ೧. ಆಕೂತಿ; ೨. ದೇವಹೂತಿ ಮತ್ತು ೩. ಪ್ರಸೂತಿ. ಪ್ರಸೂತಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಪ್ರಜಾಪತಿಯ ದಾಂಪತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯವಳು ‘ಮೂರ್ತಿ’. ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಧರ್ಮದೇವತೆ(ಯಮ) ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ. ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು  ಗಂಡುಮಕ್ಕಳು ಜನಿಸಿದರು. ೧. ನರ; ೨. ನಾರಾಯಣ; ೩. ಹರಿ ಮತ್ತು ೪. ಕೃಷ್ಣ. ಇವರಲ್ಲಿ ನರ ಎಂದರೆ ಶೇಷ. ಶೇಷನಲ್ಲಿ ಭಗವಂತನ ವಿಶೇಷ ಆವೇಶವಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಉಳಿದ ಮೂರು ರೂಪಗಳು ಭಗವಂತನ ಅವತಾರಗಳು. ಈ ಮೇಲಿನ ಶ್ಲೋಕಗಳಲ್ಲಿ ನಾರಾಯಣ(ಬದರೀನಾರಾಯಣ) ಮತ್ತು  ಕೃಷ್ಣ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಗೊಂಡಿರುವುದು ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಮೂರ್ತಿಯಲ್ಲಿ  ಅವತರಿಸಿಬಂದ ಶ್ರೀಮನ್ನಾರಾಯಣನ ರೂಪಗಳು.]