Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 10.09-10.12

ಕೃತಶ್ಚ ಕದ್ರ್ವಾಸ್ತನಯೋsತ್ರ ವಾಸುಕಿರ್ನ್ನೇತ್ರಂ ತ್ವಯಾ ಕಶ್ಯಪಜಃ ಸ ನಾಗರಾಟ್ ।

ಮಮನ್ಥುರಬ್ಧಿಂ ಸಹಿತಾಸ್ತ್ವಯಾ ಸುರಾಃ ಸಹಾಸುರಾ ದಿವ್ಯಪಯೋ ಘೃತಾಧಿಕಮ್ ॥೧೦.೦೯ ॥

ಓ ಪರಮಾತ್ಮನೇ, ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ   ಸಮುದ್ರಮಥನದಲ್ಲಿ ಕದ್ರು ಮತ್ತು ಕಶ್ಯಪರ ದಾಂಪತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿರುವ, ನಾಗರ ಒಡೆಯನಾದ ವಾಸುಕಿಯು ಹಗ್ಗವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟನು  (ವಾಸುಕಿಯನ್ನು ಹಗ್ಗದಂತೆ ಬಳಸಿ ಕಡಲನ್ನು ಕಡೆದರು). ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ ದೈತ್ಯರಿಂದೊಡಗೂಡಿದ ದೇವತೆಗಳು ಅಲೌಕಿಕವಾಗಿರುವ, ತುಪ್ಪದಂತೆ ಸಾಂದ್ರತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ  ಆ ಹಾಲನ್ನು  ಕಡೆದರು[ತಥಾಚ: ದೇವತೆಗಳು ಮತ್ತು ದೈತ್ಯರು ಪರಮಾತ್ಮನ ಜೊತೆಗೇ ಕ್ಷೀರ ಸಮುದ್ರವನ್ನು, ಮಂದರವೇ ಕಡಗೋಲಾಗಿ, ವಾಸುಕಿಯನ್ನು ಹಗ್ಗವಾಗಿ ಬಳಸಿ  ಕಡೆದರು]  

ನೈಚ್ಛನ್ತ ಪುಚ್ಛಂ ದಿತಿಜಾ ಅಮಙ್ಗಲಂ ತದಿತ್ಯಥಾಗ್ರಂ ಜಗೃಹುರ್ವಿಷೋಲ್ಬಣಮ್ ।

ಶ್ರಾನ್ತಾಶ್ಚ ತೇsತೋ ವಿಬುಧಾಸ್ತು ಪುಚ್ಛಂ ತ್ವಯಾ ಸಮೇತಾ ಜಗೃಹುಸ್ತ್ವದಾಶ್ರಯಾಃ ॥೧೦.೧೦॥

ಹೀಗೆ ಕಡೆಯುವಾಗ  ದೈತ್ಯರು ಅಮಂಗಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ, ಬಾಲವನ್ನು ಬಯಸದೇ, ವಿಷದಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ವಾಸುಕಿಯ ಮುಂಭಾಗವನ್ನು ಹಿಡಿದರು. ಆ ಕಾರಣದಿಂದ ದೈತ್ಯರು ಆಯಾಸಗೊಂಡರು. (ಮುಂಭಾಗದಿಂದ ಹಾವಿನ ವಿಷ ಅವರನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತಿತ್ತು) . ನಿನ್ನಿಂದ ಸಹಿತರಾದ,  ನಿನ್ನನ್ನೇ ಆಶ್ರಯವಾಗಿ ಹೊಂದಿರುವ(ನಿನ್ನ ಭಕ್ತರಾದ) ದೇವತೆಗಳು ಬಾಲವನ್ನು ಹಿಡಿದರು.

ಅಥಾತಿಭಾರಾದವಿಶತ್ ಸುಕಾಞ್ಚನೋ ಗಿರಿಃ ಸ ಪಾತಾಳಮಥ ತ್ವಮೇವ ।

ತಂ ಕಚ್ಛಪಾತ್ಮಾ ತ್ವಭರಃ ಸ್ವಪೃಷ್ಠೇ ಹ್ಯನನ್ಯಧಾರ್ಯ್ಯಂ ಪುರುಲೀಲಯೈವ ॥೧೦.೧೧॥

ತದನಂತರ, ಬಂಗಾರಮಯವಾದ  ಆ ಬೆಟ್ಟವು  ಅತ್ಯಂತ ಒತ್ತಡ ಬಿದ್ದುದರಿಂದ ಪಾತಾಳದತ್ತ ಕುಸಿಯಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಆಗ  ನೀನೇ, ಯಾರಿಗೂ ಹೊರಲಾಗದ ಆ ಪರ್ವತವನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಲೀಲೆಯಿಂದ, ಕೂರ್ಮಾವತಾರವನ್ನು ತಾಳಿ, ನಿನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತೆಯಷ್ಟೇ.

ಉಪರ್ಯ್ಯಧಶ್ಚಾsತ್ಮನಿ ನೇತ್ರಗೋತ್ರಯೋಸ್ತ್ವಯಾ ಪರೇಣಾsವಿಶತಾ ಸಮೇಧಿತಾಃ ।

ಮಮಂಥುರಬ್ಧಿಂ ತರಸಾ ಮದೋತ್ಕಟಾಃ ಸುರಾಸುರಾಃ ಕ್ಷೋಭಿತನಕ್ರಚಕ್ರಮ್ ॥೧೦.೧೨॥

ಹಗ್ಗ ಮತ್ತು ಪರ್ವತಗಳೆರಡರಲ್ಲೂ(ಪರ್ವತದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು  ಪರ್ವತದ ಕೆಳಗೂ) ನೀನು  ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದುದರಿಂದ , ಎಲ್ಲರ ಅಂತರ್ಯಾಮಿಯಾಗಿಯೂ ಕೂಡಾ ನೀನು ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದುದರಿಂದ, ಬಲದಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ದೇವತೆಗಳು ಮತ್ತು ದೈತ್ಯರು, ಜಲಚರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಆ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ವೇಗದಿಂದ ಕಡೆದರು.[ ಕಡಲಿನಲ್ಲಿ ಆ ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಆ ಹಾವನ್ನು ಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಹಾವಿನ ಒಳಗೆ ಭಗವಂತ ಸನ್ನಿಹಿತನಾಗಿದ್ದ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅದು ತುಂಡಾಗಲಿಲ್ಲಾ.  ಇನ್ನು ಪರ್ವತದ ಒಳಗೂ ಭಗವಂತ ಸನ್ನಿಹಿತನಾಗಿದ್ದ. ಕೂರ್ಮರೂಪಿಯಾಗಿ ಪರ್ವತದ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಭಗವಂತ ಪರ್ವತವನ್ನು ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದ.  ಹೀಗೆ ಮದೋತ್ಕಟರಾಗಿ ದೇವತೆಗಳು ಹಾಗು ದೈತ್ಯರು ಕಡಲನ್ನು ಕಡೆದರು].