Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 1760_1769

ಅಪಾಮ್ಪತಿಶ್ಚ ಮೈಥಿಲಃ ಸ್ವಯಂವರಙ್ಕೃತಾವಪಿ ।

ಹರಿಂ ವಿನಿಶ್ಚಯಾದಿಯಂ ವ್ರಜೇದಿತಿ ಸ್ಮ ಚಕ್ರತುಃ ॥೧೭.೬೦॥

ಕ್ಷೀರಸಾಗರ ಮಥನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವರುಣನು, ಸೀತಾ ಸ್ವಯಂವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜನಕನು ಸ್ವಯಂವರವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಕೂಡಾ, ಅವರು ಮಗಳು ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನೇ ಸೇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಬುದ್ಧಿಯಿಂದ ಮಾಡಿದ್ದರು.

ಸ್ವಯಂವರಃ ಕ್ಷಿತೇರ್ಭುಜಾಂ ಸ್ವಧರ್ಮ್ಮ ಇತ್ಯತೋ ದ್ವಯೋಃ ।

ನ ದೋಷ ಆಸ ಭೀಷ್ಮಕೋ ನ ಕೇಶವಾರ್ತ್ಥಮೈಚ್ಛತ ॥೧೭.೬೧॥

ಸ್ವಯಂವರವು ರಾಜರಿಗೆ ಧರ್ಮವಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅದು ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ದೋಷವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಭೀಷ್ಮಕನು ಮಾತ್ರ ತನ್ನ ಮಗಳು ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸೇರಬೇಕು ಎಂದು ಚಿಂತಿಸಿ ಸ್ವಯಂವರವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.

ಅತೋ ಹರೌ ಪ್ರಬೋದ್ಧ್ಯ ತಂ ಗತೇ ಕೃಪಾಲುಸತ್ತಮೇ ।

ವಶೀಕೃತೇ ಚ ಭೀಷ್ಮಕೇ ನೃಪಾಸ್ತ್ವಮನ್ತ್ರಯನ್ ಪುನಃ ॥೧೭.೬೨॥

ಆ ಕಾರಣದಿಂದ, ಕೃಪಾಳುಗಳಲ್ಲೇ ಶ್ರೇಷ್ಠನಾಗಿರುವ ಪರಮಾತ್ಮ ಅವನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದ. ಹೀಗೆ ಭೀಷ್ಮಕನೂ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ವಶನಾಗಲು, ರಾಜರು ಮತ್ತೆ ಮಂತ್ರಾಲೋಚನೆ ಮಾಡಿದರು.

ಯಶಶ್ಚ ಧರ್ಮ್ಮಮುತ್ತಮಂ ವಿಧಿತ್ಸತಾ ವೃಕೋದರೇ ।

ನ ಕೇಶವೇನ ಸೂದಿತೋ ಜರಾಸುತೋ ಹಿ ಮನ್ಯತೇ ॥೧೭.೬೩॥

ಭೀಮಸೇನನಿಗೆ ಕೀರ್ತಿಯನ್ನೂ, ಪುಣ್ಯವನ್ನೂ ನೀಡಲು ಬಯಸುವ ಕೃಷ್ಣನಿಂದ ಜರಾಸಂಧನು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜರಾಸಂಧ ಮಾತ್ರ ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ತಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ.

[ಜರಾಸಂಧ ಏನೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಎಂದರೆ: ]

ವರಾಚ್ಛಿವಸ್ಯ ಮಾಮಯಂ ನ ಹನ್ತುಮೀಷ್ಟ ಉತ್ತಮಾತ್ ।

ಅತಃ ಶಿವಪ್ರಸಾದತೋ ಜಿತೋsಪಿ ಜೇಷ್ಯ ಉತ್ತರಮ್ ॥೧೭.೬೪॥

‘ಶಿವನ ವರದಿಂದಾಗಿ ಇವನು ನನ್ನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲು ಸಮರ್ಥನಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಶಿವನ ಅನುಗ್ರಹದಿಂದ ಈಗ ನಾನು ಸೋತರೂ ಕೂಡಾ ಮುಂದೆ ಗೆದ್ದೇ ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇನೆ’. 

ಮೃಧೇಮೃಧೇ ಜಿತೋsಪಿ ಸನ್ ದೃಢಾಶಯಾ ಪುನಃಪುನಃ ।

ಸಮೀಹತೇ ಯುಧೇ ಶಿವಂ ನಚಾವಮನ್ಯತೇ ಕ್ವಚಿತ್ ॥೧೭.೬೫॥

ಹೀಗೆ ಜರಾಸಂಧ ಯುದ್ಧ-ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ(ಪ್ರತೀ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ) ಸೋತರೂ ಕೂಡಾ, ಯಾವುದೋ ಒಂದು ದೃಢವಾದ ಆಸೆಯಿಂದ ಮತ್ತೆ-ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನಪಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ತಾರತಮ್ಯದಲ್ಲಿ ಶಿವ ಭಗವಂತನಿಗಿಂತ ಕೆಳಗೆ ಎಂದು ಅವನು ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಈಗ ಸೋತರೂ ಶಿವನ ಅನುಗ್ರಹದಿಂದ ಮುಂದೆ ತಾನು ಕೃಷ್ಣನನ್ನು  ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.

ಅತಃ ಪುನಶ್ಚ ಭೂಮಿಪಾನುವಾಚ ಬಾರ್ಹದ್ರಥಃ ।

ಧಿಗೇವ ಪೌರುಷಂ ಹಿ ನೋ ಯದೇಷ ನೋsಜಯತ್ ಸದಾ ॥೧೭.೬೬॥

ಆದ ಕಾರಣ ಜರಾಸಂಧ ರಾಜರೆಲ್ಲರನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ:  ‘ಧಿಕ್ಕಾರವಿರಲಿ ನಮ್ಮ ಪೌರುಷಕ್ಕೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಕೃಷ್ಣನು ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರತೀ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿಯೂ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾನಷ್ಟೇ.

ಅಭೂಪತೇರ್ನ್ನಚಾsಸನಂ ಪ್ರದೇಯಮಿತ್ಯುದಾಹೃತಮ್ ।

ಅಮುಷ್ಯ ನಸ್ತದನ್ಯಥಾ ಬಭೂವ ಚಿನ್ತಿತಂ ನೃಪಾಃ ॥೧೭.೬೭॥

ಯಾರು ರಾಜನಲ್ಲವೋ ಅವನಿಗೆ ಆಸನ ಕೊಡಬಾರದು ಎಂದು ನಾವು ಸಂಕಲ್ಪಿಸಿದೆವು. ಆದರೆ ಅದು ಬೇರೆಯೇ ಆಯಿತು.

ಅಯಂ ನೃಪೋತ್ತಮಾಙ್ಗಣೇ ಮಹೇನ್ದ್ರಪೀಠಮಾರುಹತ್ ।

ಸಮಸ್ತರಾಜರಾಜತಾಮವಾಪ ನೋsಪ್ಯನಿಚ್ಛತಾಮ್ ॥೧೭.೬೮॥

ಈ ಕೃಷ್ಣನೋ, ರಾಜರೆಲ್ಲರು ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ  ಇಂದ್ರನ ಪೀಠವನ್ನೇರಿದ.  ನಮಗೆ ಏನು ಆಗಬಾರದು ಎನ್ನುವ ಬಯಕೆ ಇತ್ತೋ ಅದೇ ಆಗಿ ಹೋಯಿತು. ಅವನು ಎಲ್ಲಾ ರಾಜರ ರಾಜನಾದ(ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಎನಿಸಿದ).

ಅಥಃ ಪುನಃ ಕಥಂ ಹರಿಂ ವಯಂ ಜಯೇಮ ಚಿನ್ತ್ಯತಾಮ್ ।

ಯಥಾ ಚ ಭೀಷ್ಮಕಾತ್ಮಜಾಮವಾಪ್ನುಯಾಚ್ಚ ಚೇದಿರಾಟ್ ॥೧೭.೬೯॥

ಆದ ಕಾರಣದಿಂದ ಮತ್ತೆ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇವೆ,  ಹೇಗೆ ಈ ಶಿಶುಪಾಲನು ರುಗ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿಯಾನು ಎನ್ನುವುದು ವಿಚಾರಮಾಡಲ್ಪಡಲಿ’ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ ಜರಾಸಂಧ.