Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 17124_17131

ಸ ಬಾಹುನೈವ ಕೇಶವೋ ವಿಜಿತ್ಯ ಯಾವನಂ ಪ್ರಭುಃ ।

ನಿಹತ್ಯ ಸರ್ವಸೈನಿಕಾನ್ ಸ್ವಮಸ್ಯ ಯಾಪಯತ್ ಪುರೀಮ್ ॥೧೭.೧೨೪॥

ಕೃಷ್ಣನಾದರೋ, ಕೇವಲ ತನ್ನ ಬಾಹುಗಳಿಂದ ಕಾಲಯವನನನ್ನು ಗೆದ್ದು, ಅವನ ಎಲ್ಲಾ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕೊಂದು, ಅವನಿಗೆ ಸೇರಿದ ಎಲ್ಲಾ  ದ್ರವ್ಯಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಪಟ್ಟಣವನ್ನು ಕುರಿತು ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟನು.

ಸಹಾಸ್ತ್ರಶಸ್ತ್ರಸಞ್ಚಯಾನ್ ಸೃಜನ್ತಮಾಶು ಯಾವನಮ್ ।

ನ್ಯಪಾತಯದ್ ರಥೋತ್ತಮಾತ್ ತಳೇನ ಕೇಶವೋsರಿಹಾ ॥೧೭.೧೨೫॥

ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಕೇಶವನು, ಅಸ್ತ್ರ-ಶಸ್ತ್ರಗಳ ಸಮೂಹವನ್ನೇ ತನ್ನತ್ತ ಬಿಡುತ್ತಿರುವ ಕಾಲಯವನನನ್ನು  ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾದ ಅವನ ರಥದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬೀಳಿಸಿದನು.

ವಿವಾಹನಂ ನಿರಾಯುಧಂ ವಿಧಾಯ ಬಾಹುನಾ ಕ್ಷಣಾತ್ ।

ವಿಮೂರ್ಚ್ಛಿತಂ ನಚಾಹನತ್ ಸುರಾರ್ತ್ಥಿತಂ ಸ್ಮರನ್ ಹರಿಃ ॥೧೭.೧೨೬॥

ಪರಮಾತ್ಮನು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬಾಹುವಿನಿಂದ ಅವನನ್ನು ವಾಹನವಿಲ್ಲದವನಾಗಿಯೂ, ಆಯುಧವಿಲ್ಲದವನಾಗಿಯೂ ಮಾಡಿದನು.  ಮೂರ್ಛೆಗೊಂಡ ಅವನನ್ನು ದೇವತೆಗಳ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು  ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಕೊಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.

[ದೇವತೆಗಳ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಏನಾಗಿತ್ತು?]

ಪುರಾ ಹಿ ಯೌವನಾಶ್ವಜೇ ವರಪ್ರದಾಃ ಸುರೇಶ್ವರಾಃ ।

ಯಯಾಚಿರೇ ಜನಾರ್ದ್ದನಂ ವರಂ ವರಪ್ರದೇಶ್ವರಮ್ ॥೧೭.೧೨೭॥

ಅನರ್ತ್ಥಕೋ ವರೋsಮುನಾ ವೃತೋsಪಿ ಸಾರ್ತ್ಥಕೋ ಭವೇತ್ ।

ಅರಿಂ ಭವಿಷ್ಯಯಾವನಂ ದಹತ್ವಯಂ ತವೇಶ್ವರ ॥೧೭.೧೨೮॥

ಯುವನಾಶ್ವನ ಮಗ ಮಾನ್ಧಾತಾ, ಮಾನ್ಧಾತಾನ ಮಗನಾದ  ಮುಚುಕುನ್ದನಿಗೆ ಹಿಂದೆ  ವರವನ್ನು ನೀಡಿದ್ದ ಶ್ರೇಷ್ಠರಾದ ದೇವತೆಗಳು, ತಾವು ಕೊಟ್ಟ ವರವನ್ನು ಸತ್ಯವಾಗಿಸುವಂತೆ, ವರವನ್ನು ಕೊಡುವವರಲ್ಲಿಯೇ ಅಗ್ರಗಣ್ಯನಾದ ನಾರಾಯಣನನ್ನು ಕುರಿತು ಹೀಗೆ ಬೇಡಿದ್ದರು:

‘ಈ ಮುಚುಕುನ್ದನಿಂದ ವ್ಯರ್ಥವಾದ ವರವು ಬೇಡಲ್ಪಟ್ಟರೂ ಕೂಡಾ, ಅದು ಅವನಿಗೆ ಸಾರ್ಥಕವಾಗಬೇಕು. ನಿನ್ನ ಶತ್ರುವಾಗಿರುವ, ಮುಂದೆ ಬರುವ ಕಾಲಯವನನನ್ನು ಈ ಮುಚುಕುನ್ದನು  ಸುಟ್ಟುಬಿಡಲಿ’  ಎಂದು.

ತಥಾsಸ್ತ್ವಿತಿ ಪ್ರಭಾಷಿತಂ ಸ್ವವಾಕ್ಯಮೇವ ಕೇಶವಃ ।

ಋತಂ ವಿಧಾತುಮಭ್ಯಯಾತ್ ಸ ಯೌವನಾಶ್ವಜಾನ್ತಿಕಮ್ ॥೧೭.೧೨೯॥

ಕೃಷ್ಣನು ‘ಹಾಗೆಯೇ ಆಗಲಿ’ ಎಂದು ಹೇಳಲ್ಪಟ್ಟ  ತನ್ನ ಮಾತನ್ನೇ ಸತ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಮುಚಕುನ್ದನ ಸಮೀಪ ತೆರಳಿದನು.

ಸಸಙ್ಜ್ಞಕೋsಥ ಯಾವನೋ ಧರಾತಳಾತ್ ಸಮುತ್ಥಿತಃ ।

ನಿಪಾತ್ಯ ಯಾನ್ತಮೀಶ್ವರಂ ಸ ಪೃಷ್ಠತೋsನ್ವಯಾತ್ ಕ್ರುಧಾ ॥೧೭.೧೩೦॥

ಸ್ವಲ್ಪಹೊತ್ತಾದಮೇಲೆ, ಪ್ರಜ್ಞೆಬಂದ ಕಾಲಯವನನು, ಭೂಮಿಯಿಂದ ಮೇಲೆದ್ದು, ಕೋಪದಿಂದ,  ತೆರಳುತ್ತಿರುವ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಅನುಸರಿಸಿದನು.

[ಈ ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಯ ವಿವರವನ್ನು ನಾವು ಹರಿವಂಶದಲ್ಲಿ(ವಿಷ್ಣುಪರ್ವಣಿ ೫೭.೪೩-೪೭)ಕಾಣುತ್ತೇವೆ:  ಮಾನ್ಧಾತುಸ್ತು ಸುತೋ ರಾಜಾ ಮುಚುಕುನ್ದೋ ಮಹಾಯಶಾಃ  । (ಯುವನಾಶ್ವನ ಮಗ ಮಾನ್ಧಾತ, ಮಾನ್ಧಾತುವಿನ ಮಗ  ಮುಚುಕುನ್ದ) ಪುರಾ ದೇವಾಸುರೇ ಯುದ್ಧೇ ಕೃತಕರ್ಮ ಮಹಾಬಲಃ । ವರೇಣ  ಚ್ಛನ್ದಿತೋ ದೆವೈರ್ನಿದ್ರಾಮೇವ ಗೃಹೀತವಾನ್ ।  (ದೇವಾಸುರ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ದೇವತೆಗಳ ಪರವಾಗಿ ಯುದ್ಧಮಾಡಿ ದಣಿದಿದ್ದ ಮುಚುಕುನ್ದ, ಯುದ್ಧಾನಂತರ  ತನಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಬೇಕು ಎಂದು ನಿದ್ರೆಯನ್ನೇ ವರವಾಗಿ ಬೇಡಿದ) ಶ್ರಾನ್ತಸ್ಯ ತಸ್ಯ ವಾಗೇವಂ ತದಾ ಪ್ರಾದುರಭೂತ್ ಕಿಲ । ಪ್ರಸುಪ್ತೋ ಬೋಧಯೇದ್ ಯೋ ಮಾಂ ತಂ ದಹೇಯಮಹಂ ಸುರಾಃ  ।  (‘ನಾನು ಮಲಗಿರುತ್ತೇನೆ. ಯಾರಾದರು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದರೆ ಅವರು ಬಸ್ಮವಾಗಲಿ’ ಎಂದು ಅವನು ವರವನ್ನು ಬೇಡಿದ್ದ) ಚಕ್ಷುಷಾ ಕ್ರೋಧದೀಪ್ತೇನ ಏವಮಾಹ ಪುನಃಪುನಃ  । (ಒಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲ, ಪದೇಪದೇ ಅದನ್ನೇ ಕೇಳಿದ). ಏವಮಸ್ತ್ವಿತಿ ತಂ ಶಕ್ರ ಉವಾಚ ತ್ರಿದಶೈಃ ಸಹ ।  ಸ ಸುರೈರಭ್ಯನುಜ್ಞಾತೋ ಲೋಕಂ  ಮಾನುಷಮಾಗಮತ್ । ಸ ಪರ್ವತಗುಹಾಂ  ಕಾಞ್ಚಿತ್ ಪ್ರವಿಷ್ಯ ಶ್ರಮಕರ್ಷಿತಃ  । (ವರವನ್ನು ಪಡೆದ ಮುಚುಕುನ್ದ ಮನುಷ್ಯಲೋಕಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಗೂಢವಾದ ಪರ್ವತದ ಗುಹೆಯ  ಒಳಗಡೆ ಮಲಗಿದ್ದ).  ಸುಶ್ವಾಪ ಕಾಲಮೇತಂ ವೈ ಯಾವತ್ ಕೃಷ್ಣಸ್ಯ ದರ್ಶನಮ್’ (ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ದರ್ಶನವಾಗುವ ತನಕವೂ ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗಿದ್ದ. 

ಹರಿರ್ಗ್ಗುಹಾಂ ನೃಪಸ್ಯ ತು ಪ್ರವಿಶ್ಯ ಸಂವ್ಯವಸ್ಥಿತಃ ।

ಸ ಯಾವನಃ ಪದಾsಹನನ್ನೃಪಂ ಸ ತಂ ದದರ್ಶ ಹ ॥೧೭.೧೩೧॥

ಪರಮಾತ್ಮನು ಮುಚುಕುನ್ದ ರಾಜನು ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರುವ ಗವಿಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಮಾಡಿ, ಅಲ್ಲೇ ಅಡಗಿ ನಿಂತ. ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಬಂದ ಕಾಲಯವನನು ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರುವ ಮುಚುಕುನ್ದನನ್ನು ತುಳಿದ. ಆಗ ಮುಚುಕುನ್ದ ನಿದ್ರೆಯಿಂದೆದ್ದು ಕಾಲಯವನನನ್ನು ಕಂಡ.