ಅಥ ಪ್ರಹಸ್ಯ
ಸೌಭರಾಡ್ ವಚೋ ಜಗಾದ ಮಾಗಧಮ್ ।
ವಿನಿನ್ದ್ಯ
ತೌ ಕ್ರುಧಾ ಸ್ಫುರನ್ ಕ್ರುಧಾ ಸ್ಫುರನ್ತಮೀಕ್ಷ್ಯ ಚ ॥೧೭.೧೬॥
ತದನಂತರ ಸೌಭಸಾಲ್ವನು ತಾನು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಕಂಪಿಸುವವನಾಗಿ, ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ
ನಡುಗುತ್ತಿರುವ ಜರಾಸಂಧನನ್ನು ನೋಡಿ, ಶಿಶುಪಾಲ-ದಂತವಕ್ರರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ
ನಿಂದಿಸಿ, ನಕ್ಕು, ಜರಾಸಂಧನನ್ನು ಕುರಿತು ಹೀಗೆ
ಹೇಳಿದನು:
ನ ತನ್ಮೃಷಾ
ಹರಿಃ ಸ್ವಯಂ ಜನಾರ್ದ್ದನೋ ವಧಾಯ ನಃ ।
ಪ್ರಜಾತ ಏಷ
ಯಾದವೋ ವಯಂ ಚ ದಾನವೇಶ್ವರಾಃ ॥೧೭.೧೭॥
ಈ ಇಬ್ಬರು ಹೇಳಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಷಯವಿದೆ. ಅದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಕೃಷ್ಣನು ನಾರಾಯಣನೇ. ಆ ಜನಾರ್ದನನು ನಮ್ಮ ಸಾವಿಗಾಗಿಯೇ
ಯಾದವನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಶ್ರೇಷ್ಠ
ದಾನವರು.
ಸ್ವಧರ್ಮ್ಮ
ಏಷ ನಃ ಸದಾ ದೃಢಪ್ರತೀಪತಾ ಹರೌ ।
ಸ್ವಧರ್ಮ್ಮಿಣೋ
ಹತಾ ಅಪಿ ಪ್ರಯಾಮ ಸದ್ಗತಿಂ ಧ್ರುವಮ್ ॥೧೭.೧೮॥
ನಮ್ಮ ಸ್ವರೂಪಭೂತವಾದ ಧರ್ಮವೆಂದರೆ ಅದು ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು
ದೃಢವಾಗಿ ದ್ವೇಷ ಮಾಡುವುದು. ಸ್ವಧರ್ಮ
ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಸತ್ತರೂ ಕೂಡಾ, ಸದ್ಗತಿಯನ್ನೇ ಹೊಂದುತ್ತೇವೆ.
ಶಿವಶ್ಚ ನಃ
ಪರಾ ಗತಿರ್ಗ್ಗುರುರ್ಭವಾನರಿರ್ಹರೇಃ ।
ಇತೀರಿತಃ ಸ
ಮಾಗಧೋ ಜಗಾದ ಸಾಧುಸಾಧ್ವಿತಿ ॥೧೭.೧೯॥
ಜರಾಸಂಧಾ, ಶಿವನೇ ನಮಗೆ ಪರದೇವತೆಯು. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಶತ್ರುವಾದ ಕೃಷ್ಣನ
ಶತ್ರುವಾದ ನೀನೇ ನಮ್ಮ ಗುರುವು’. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಸಾಲ್ವನಿಂದ
ಹೇಳಲ್ಪಟ್ಟಾಗ ಜರಾಸಂಧನು ‘ಹೌದು-ಹೌದು, ಸರಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ.
ತಥೈವ
ರುಗ್ಮಿಪೂರ್ವಕಾಃ ಕರೂಶಚೇದಿಪೌ ಚ ತೌ ।
ವಿನಿಶ್ಚಯಂ
ಕುಬುದ್ಧಯೋ ಯುಧೇ ಚ ಚಕ್ರುರೂರ್ಜ್ಜಿತಮ್ ॥೧೭.೨೦॥
ಸಾಲ್ವನಂತೆ ರುಗ್ಮಿ ಮೊದಲಾದವರು, ಶಿಶುಪಾಲ-ದಂತವಕ್ರರೂ ಸೇರಿ, ಎಲ್ಲರೂ ‘ನಾರಾಯಣನಿಗೆ
ಎದುರಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದೇ ತಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ ಎಂದು ಯುದ್ಧಕ್ಕಾಗಿ ದೃಢವಾದ ನಿಶ್ಚಯ ಮಾಡಿದರು.
ಸದಾ
ಪ್ರತೀಪಕಾರಿಣೌ ಭವಾವ ಕೃಷ್ಣ ಇತ್ಯಪಿ ।
ಗುರೋಃ
ಪ್ರಸಾದಮಾಪ್ನುತಾಂ ಕರೂಶಚೇದಿಭೂಭೃತೌ ॥೧೭.೨೧॥
ಯಾವಾಗ ಶಿಶುಪಾಲ-ದಂತವಕ್ರರೂ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಎದುರಾಡೋಣ ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯಮಾಡಿದರೋ, ಆಗ ಅವರು ತಮ್ಮ
ಗುರುವಾದ ಜರಾಸಂಧನ ಅನುಗ್ರಹವನ್ನು ಪಡೆದರು.
No comments:
Post a Comment