Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 20121_20125

 

ತಯಾsಚ್ಯುತೋsಸೌ ಕನಕಾವದಾತಯಾ ಸುಕುಙ್ಕುಮಾದಿಗ್ಧಪಿಶಙ್ಗವಾಸಸಾ ।

ಪೂರ್ಣ್ಣೇನ್ದುಕೋಟ್ಯೋಘಜಯನ್ಮುಖಾಬ್ಜಯಾ ರೇಮೇsಮಿತಾತ್ಮಾ ಜಗದೇಕಸುನ್ದರಃ ॥೨೦.೧೨೧ ॥

ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಂತ ಚೆಲುವನಾದ, ಅನಂತ ರೂಪಗಳುಳ್ಳ, ಚ್ಯುತಿ ಇರದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು, ಬಂಗಾರದಂತಹ ಕಾಂತಿಯ, ಕುಂಕುಮದಿಂದ ಲೇಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪೀತಾಂಬರವುಳ್ಳ, ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿರುವ ಚಂದ್ರರ ಕೋಟಿಯ ಸಮೂಹವನ್ನೇ ಗೆಲ್ಲಬಲ್ಲ ಮುಖಕಮಲವುಳ್ಳ ಸತ್ಯಭಾಮೆಯೊಂದಿಗೆ ಆನಂದದಿಂದ ವಿಹರಿಸಿದನು.  

 

ಸರ್ವರ್ತ್ತುನಿತ್ಯೋದಿತಸರ್ವವೈಭವೇ ಸುರತ್ನಚಾಮೀಕರವೃಕ್ಷಸದ್ವನೇ ।

ಸದೈವ ಪೂರ್ಣ್ಣೇನ್ದುವಿರಾಜಿತೇ ಹರಿಶ್ಚಚಾರ ದೇವ್ಯಾ ಪವನಾನುಸೇವಿತೇ ॥ ೨೦.೧೨೨ ॥

 

ಎಲ್ಲಾ ಋತುಗಳ, ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ವೈಭವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ, ಒಳ್ಳೆಯ ರತ್ನ ಮತ್ತು ಬಂಗಾರಮಯ ವೃಕ್ಷವುಳ್ಳ, ಸದಾ ಚಂದ್ರನ ಕಾಂತಿಯಿರುವ, ಮೆಲುಗಾಳಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಆ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಪರಮಾತ್ಮನು ವಿಹರಿಸಿದ.  

[ಇಲ್ಲಿ ಆಚಾರ್ಯರು ಬಂಗಾರ ಎನ್ನುವುದನ್ನು  ‘ಚಾಮೀಕರ’ ಎನ್ನುವ ವಿಶೇಷ ಶಬ್ದ ಬಳಸಿ ಹೇಳಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಈ ರೀತಿ ಹೇಳಲು ವಿಶೇಷ ಕಾರಣವಿದೆ. ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯರು ಬಳಸುವ ಬಂಗಾರ ಹಾಗೂ ದೇವಲೋಕದ ಬಂಗಾರ ಒಂದೇ ಸಮನಾಗಿರುವುದಲ್ಲ. ಬಂಗಾರದಲ್ಲಿಯೂ ತಾರತಮ್ಯ ಇದೆ ಎನ್ನುವ ನಿರೂಪಣೆಯನ್ನು ಬೃಹದಾರಣ್ಯಕ ಭಾಷ್ಯದಲ್ಲಿ(೬.೪.೪) ಆಚಾರ್ಯರು ನೀಡಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು:  ‘ಮಯಂ ತು ಮಾನುಷಂ ಸ್ವರ್ಣಂ ಪೀತಂ ಗಾಂಧರ್ವಮೇವ ಚ । ಇಂದ್ರಗೋಪನಿಭಂ ನಾಮ್ನಾ ಜಾಮ್ಬೂನದಮಿತಿ ಸ್ಮೃತಮ್ । ದೈವಂ ಚಾಮೀಕರಂ ನಾಮ ಪ್ರೋದ್ಯದಾದಿತ್ಯಸನ್ನಿಭಮ್’  ಅಧ್ಯಾತ್ಮವಚನದ ಪ್ರಮಾಣದೊಂದಿಗೆ ಬೃಹದ್ಭಾಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರುವ ಈ ಮಾತಿನ ಪ್ರಕಾರ-  ಮಾನುಷ ಬಂಗಾರವನ್ನು ‘ಮಯ’ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಗಂಧರ್ವರ ಬಂಗಾರವನ್ನು ‘ಪೀತ’ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇಂದ್ರಗೋಪದಂತೆ ಇರುವ, ಹೆಸರಿನಿಂದ ಜಾಮ್ಬೂನದ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟ, ‘ಚಾಮೀಕರ’ ಎಂದೂ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲ್ಪಡುವ ಸ್ವರ್ಣ ಏನಿದೆ, ಅದು ದೇವತೆಗಳ ಬಂಗಾರ. ರತ್ನಮಯವಾದ, ಚಾಮೀಕರಮಯವಾಗಿರುವ ವೃಕ್ಷಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ, ರತ್ನ-ಚಾಮೀಕರವನ್ನು ನೀಡುವ ವೃಕ್ಷಗಳುಳ್ಳ ನಂದನೋದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ-ಸತ್ಯಭಾಮೆಯರು ವಿಹರಿಸಿದರು].

 

ವಿದೋಷಸಂವಿತ್ತನುರತ್ರ ಸತ್ತರುಂ ದದರ್ಶ ಸತ್ಯಾsಮೃತಮನ್ಥನೋದ್ಭವಮ್ ।

ಸ ಪಾರಿಜಾತಂ ಮಣಿಕಾಞ್ಚನಾತ್ಮಕಂ ಸಮಸ್ತಕಾಮಪ್ರದಮಾರ್ತ್ತಿಹಾರಿಣಮ್ ॥ ೨೦.೧೨೩ ॥

 

ಈ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ, ಯಾವುದೇ ದೋಷವಿಲ್ಲದ, ಜ್ಞಾನವೇ ಮೈವೆತ್ತು ಬಂದಿರುವ ಮೈಯುಳ್ಳ ಸತ್ಯಭಾಮೆಯು, ಅಮೃತಮಥನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಬಂಗಾರ ಹಾಗೂ ಮುತ್ತಿನಿಂದ ಕೂಡಿರುವ, ಎಲ್ಲಾ ಕಾಮನೆಗಳನ್ನೀಯುವ, ಸಂಕಟವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವ ಪಾರಿಜಾತ ಎನ್ನುವ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಕಂಡಳು.

 

ದೃಷ್ಟ್ವೈವ ತಂ ಸುಸ್ಮಿತಚನ್ದ್ರಿಕಾಸ್ಫುರನ್ಮುಖಾರವಿನ್ದಾsಸಿತಲೋಲಲೋಚನಾ ।

ಕಪೋಲನಿರ್ಭಾತಚಲತ್ಸುಕುಣ್ಡಲಾ ಜಗಾದ ದೇವಾಧಿಪತಿಂ ಪತಿಂ ಸತೀ ॥ ೨೦.೧೨೪ ॥

 

ಮುಗುಳುನಗೆಯಿಂದ ಬೆಳದಿಂಗಳಿನಂತೆ ತೋರುವ ಮುಖಕಮಲವುಳ್ಳ, ಕಪ್ಪಾಗಿರುವ ಚಂಚಲವಾದ ಕಣ್ಣುಗಳುಳ್ಳ, ಕುಂಡಲಗಳ ಬಿಂಬ ಕಾಣುವ ಕೆನ್ನೆಗಳುಳ್ಳ ಸತ್ಯಭಾಮೆಯು, ಪಾರಿಜಾತ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಕಂಡು,  ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ದೊರೆಯಾಗಿರುವ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕುರಿತು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದಳು:

 

ತರುರ್ಜ್ಜಗಜ್ಜೀವದ ಮೇ ಗೃಹಾಙ್ಗಣೇ ಸಂಸ್ಥಾಪನೀಯೋsಯಮಚಿನ್ತ್ಯಪೌರುಷ ।

ಇತೀರಿತಸ್ತಾಂ ಕಲಶೋಪಮಸ್ತನೀಮಾಲಿಙ್ಗ್ಯ ದೇವಸ್ತರುಮುದ್ಬಬರ್ಹ ॥ ೨೦.೧೨೫ ॥

 

‘ಜಗತ್ತಿಗೆ ಜೀವನವನ್ನೀಯುವ, ಚಿಂತಿಸಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಪೌರುಷವುಳ್ಳ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನೇ, ನನ್ನ ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ  ಈ ಮರವು ಇರಿಸಲ್ಪಡಬೇಕು’.  ಈರೀತಿಯಾಗಿ ಕೇಳಿಕೊಂಡ ತುಂಬು ಎದೆಯ ಸತ್ಯಭಾಮೆಯನ್ನು ಆಲಂಗಿಸಿದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ, ಆ ಪಾರಿಜಾತ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಕಿತ್ತನು.