Mahabharata Tatparya Nirnaya Kannada 26-259-265

 

ತದಾ ನನರ್ತ್ತ ಕೇಶವಃ ಸಮಾಶ್ಲಿಷಚ್ಚ ಫಲ್ಗುನಮ್ ।

ನನಾದ ಶಙ್ಖಮಾಧಮಜ್ಜಹಾಸ ಚೋರುನಿಸ್ವನಃ ॥೨೬.೨೫೯ ॥

 

ಶಕ್ತ್ಯಾಯುಧದಿಂದ ಘಟೋತ್ಕಚ ಸಾಯುತ್ತಿರಲು, ಇತ್ತ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣಪರಮಾತ್ಮನು ಕುಣಿದಾಡಿದನು. ಅರ್ಜುನನನ್ನು ಆಲಂಗಿಸಿದ ಕೃಷ್ಣ, ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಕ್ಕು (ಹೂಂಕಾರ ಮಾಡಿ) ಶಂಖವನ್ನೂದಿದನು.  

 

ತಮಪೃಚ್ಛದ್ ಗುಡಾಕೇಶಃ ಕಿಮೇತದಿತಿ ದುರ್ಮ್ಮನಾಃ ।

ಹತೇ ಸುತೇSಗ್ರಜೇSಸ್ಮಾಕಂ ವೀರೇ ಕಿಂ ನನ್ದಸಿ ಪ್ರಭೋ ॥೨೬.೨೬೦ ॥

 

ಆಗ ಅರ್ಜುನನು ದುಃಖಗೊಂಡ ಮನಸ್ಸಿನವನಾಗಿ – ‘ಏನಿದು ಕೃಷ್ಣಾ,  ನಮ್ಮ ವೀರನಾದ ಮೊದಲ ಮಗ ಸತ್ತರೆ ನೀನು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಿರುವೆಯಲ್ಲಾ’  ಎಂದು ಕಹಿಯಾಗಿ ಕೇಳಿದನು.

 

ತಮಾಹ ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣೋ ದಿಷ್ಟ್ಯಾ ಜೀವಸಿ ಫಲ್ಗುನ ।

ತ್ವದರ್ತ್ಥಂ ನಿಹಿತಾ ಶಕ್ತಿರ್ವಿಮುಕ್ತಾSಸ್ಮಿನ್ ಹಿ ರಾಕ್ಷಸೇ ॥೨೬.೨೬೧ ॥

 

ಆಗ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ- ‘ಎಲೋ ಅರ್ಜುನನೇ, ಬದುಕಿದೆ ನೀನು. ನಿನಗಾಗಿ ಕಾದಿರಿಸಿದ ಶಕ್ತ್ಯಾಯುಧವು ಈ ಘಟೋತ್ಕಚನಲ್ಲಿ ಬಿಡಲ್ಪಟ್ಟಿತು' ಎಂದನು.

 

ತತೋ ಯುಧಿಷ್ಠಿರೋ ದುಃಖಾದಮರ್ಷಾಚ್ಚಾಭ್ಯವರ್ತ್ತತ ।

ಕರ್ಣ್ಣಂ ಪ್ರತಿ ತಮಾಹಾಥ ಕೃಷ್ಣದ್ವೈಪಾಯನಃ ಪ್ರಭುಃ ॥೨೬.೨೬೨ ॥

 

ತದನಂತರ ಯುಧಿಷ್ಠಿರನು ದುಃಖದಿಂದಲೂ, ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದಲೂ, ಕರ್ಣನನ್ನು ಕುರಿತು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆಂದು ಹೊರಟನು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷರಾದ ವೇದವ್ಯಾಸರು ಯುಧಿಷ್ಠಿರನನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳಿದರು-

 

ಯಯಾSರ್ಜ್ಜುನೋ ನಿಹನ್ತವ್ಯಸ್ತಯಾSಸೌ ರಾಕ್ಷಸೋ ಹತಃ ।

ತನ್ಮಾ ಶುಚಸ್ತ್ವಂ ರಾಜೇನ್ದ್ರ ದಿಷ್ಟ್ಯಾ ಜೀವತಿ ಫಲ್ಗುನಃ ।

ಇತ್ಯುಕ್ತ್ವಾ ಪ್ರಯಯೌ ವ್ಯಾಸಸ್ತತೋ ಯುದ್ಧಮವರ್ತ್ತತ ॥೨೬.೨೬೩ ॥

 

‘ಯಾವುದರಿಂದ ಅರ್ಜುನನು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡಬೇಕಿದ್ದನೋ, ಅದರಿಂದ ಈ ರಾಕ್ಷಸನೇ ಸಂಹರಿಸಲ್ಪಟ್ಟನು. ಆ ಕಾರಣ ಓ ರಾಜೇಂದ್ರ, ದುಃಖಿಸಬೇಡ. ಅರ್ಜುನನು ದೈವಸಂಕಲ್ಪದಿಂದ ಬದುಕಿದ್ದಾನೆ’. ಹೀಗೆ ಹೇಳಿ, ವೇದವ್ಯಾಸರು ಅಲ್ಲಿಂದ ತೆರಳಿದರು. ಆನಂತರ ಮತ್ತೆ ಯುದ್ಧ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.

 

ಭೀಮಾರ್ಜ್ಜುನಾಭ್ಯಾಮಿಹ ಹನ್ಯಮಾನೇ ಬಲೇ ಕುರೂಣಾಮಿತರೈಶ್ಚ ಪಾಣ್ಡವೇ ।

ಪ್ರದೀಪಹಸ್ತಾ ಅಥ ಯೋಧಕಾಶ್ಚ ಸರ್ವೇSಪಿ ನಿದ್ರಾವಶಗಾ ಬಭೂವುಃ ॥೨೬.೨೬೪ ॥

 

ಆ ರಾತ್ರಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಭೀಮಸೇನ ಹಾಗೂ ಅರ್ಜುನರಿಂದ ಕೌರವಸೇನೆಯು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡುತ್ತಿರಲು, ಹಾಗೆಯೇ ಕೌರವರಿಂದ ಪಾಂಡವಸೇನೆಯು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡುತ್ತಿರಲು, ದೊಂದಿ(ದೀವಟಿಗೆ)ಯನ್ನು ಹಿಡಿದವರೂ, ಯುದ್ಧ ಮಾಡತಕ್ಕ ವೀರರೂ, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೂಡಾ ನಿದ್ರಾವಶರಾದರು.

 

ದೃಷ್ಟ್ವೈವ ತಾನಾಹ ಧನಞ್ಜಯಸ್ತದಾ ಸ್ವಪ್ಸ್ಯನ್ತು ಯಾವಚ್ಛಶಿನಃ ಪ್ರಕಾಶಃ ।

ಇತೀರಿತಾ ಆಶಿಷಃ ಫಲ್ಗುನಾಯ ಪ್ರಯುಜ್ಯ ಸರ್ವೇ ಸುಷುಪುರ್ಯ್ಯಥಾಸ್ಥಿತಾಃ ॥೨೬.೨೬೫ ॥

 

ಈರೀತಿ ನಿದ್ರಾಧೀನರಾದವರನ್ನು ಕಂಡ ಧನಂಜಯ- ‘ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕು ಆಗುವ ತನಕ ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಮಲಗಿ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಹೀಗೆ ಹೇಳಲ್ಪಟ್ಟ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡಿ, ಎಲ್ಲಿದ್ದರೋ ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗಿದರು.